kübra

11 ay oluyo... o yanaklarını öpmeyeli, bembeyaz ellerini tutmayalı, o güzel saçlarını koklamayalı 11 koca ay oluyo... sabah seni kaldırdığımda beni 20 yıldır görmüyomuş gibi "aşkımmmm" derdin ya, en masumluğunla "seni seviyorum" derdin ya, hiçbirisi aklımdan silinmiyor... ben ilk defa birini bu kadar seviyorum...

ne yapsam faydası yok. insanlar o kötü dönemi atlattığımı düşünse de ben içimde hala seni yaşıyorum. belki belli etmiyorum kimseye, gülüyorum eğleniyorum ama aklımdan gitmiyosun. silemiyorum bi türlü... sürekli içiyorum onun da faydası yok. arkadaş ortamımı bilirsin, sanma ki murat başkasını buldu istanbulun kızlarını zaten sevmezdin...

ama kimseyle beraber olmayı bırak birisine kalkıp o gözle bakmadım bile. ben bittim artık... öldüm... kimseyi sevecek dermanım kalmadı. sabrım da yok. hiçbişey eskisi gibi olmayacak...

öyle özlüyorum ki seni... hiçbişeyin faydası yok. yok işte. ben seni unutamıyorum... sanırım hiç de unutamıcam... 11 ay değil 11 yıl da geçse sana olan aşkım hiç bitmiycek.

ben seni hala çok seviyorum be kübram... sende beni seviyorsun belki, nedensizce ayrılığımız belki bigün son bulur. belki de cennette kavuşuruz...

ama kirlendim biraz, belki yanına gelemem. affet sevgilim...