fıkra

vakti zamanında bursalı bir genç şanlıurfa ilinde askerlik yaparken, askerlik çok koymuş olacak ki arkadaşına, "ulan bu gibindirik yerden bir dakika önce kurtulayım, önüme çıkan ilk kişiye vermezsem adiyim. bunaldım be abi çekilecek dert değil bu askerlik." şeklinde dert yanıyormuş. derken bir kanun çıkmış ve askerlik süresi bir iki ay kadar kısalmış. teskeresini aldığı gibi soluğu otogarda almış bursalı genç. o sırada askerdeyken önüne çıkan birine vereceğine dair yemini aklına gelmiş ve etrafına bakmaya başlamış. kör ve yaşlı bir adam gözüne kesitiri. içinden, " ulan ben bu adama versem iyi olur, herif hem kör hem yaşlı hem beni tanımıyor hem de ben buraya bir daha gelmeyeceğim." der ve amcaya derdini anlatır. kör urfalı amca, bu yeminli genci dinledikten sonra, "hay hay" der ve önünde duran bursalı genci bir güzel gibip boşaldıktan sonra, "ohhh, bursalı berber sadık. alah senden razi olsun" der. genç cin çarpmışa döner.
- "ulan dıbına koyduğumun körü sen beni nerden tanıyorsun" diye sorar.
amcamız
- "elimi eliye degdirdim yumuşakti, dedim bu berberdir; elimi zütiye degdirdim yumuşakti, dedim bu bursalidır, eee sözüne de sadıktır, olsa olsa bu kesin bursali berber sadıktır dedim."