0
kız hala yüzüme bakıyodu en fazla 10 saniye olmuştu. ellerini tutuyordum. kız hala bir şey dememişti. "seni dünyadaki her şeyden daha çok seviyorum" diye ekledim. kızın ağzından sessizce şu kelimeler döküldü "ben senden öyle hoşlanmıyorum.."
tüm hayatım başıma yıkıldı amk o an. hem sinir hem keder hem çaresizlik hepsi bir anda vurdu. öfkeden kuduruyordum adeta ama ona hala delicesine aşıktım. "madem öyle hoşlanmıyordun, niye bu kadar ileri gitmeme izin verdin? niye sana bu kadar yaklaşmama izin verdin?" dedim. cevap vermedi. " bu halde ya kaşarsın ya da hareketlerini kontrol etmeyi bilmiyorsun" dedim. dediklerim için hem kendime kızıyor hem hak veriyordum. kendi canımdan çok sevdiğim kişiyle nasıl böyle konuşuyordum ki ben? "evet kendimi kontrol edemiyorum. ben sadece çok yakın, normal bir erkek arkadaşım olsun istemiştim" dedi. sence bu kadar yakınlık normal mi? dedim. cevap veremedi tabii. ellerini bıraktım arkamı döndüm yürümeye başladım. bir adım attım ve arkamı dönüp herkesin ortasında "senden nefret ediyorum" diye bağırdım. o zamana kadar aşkla nefret çok yakın duygulardır demişlerdi de inanmamıştım ben.. o zamandan sonra çok nadir konuştum kızla.. 1 hafta okula gitmedim. pgibolojim bozulmuştu. asosyal kişiliğime büründüm o yıl yine. bacağıma servis çarptı yılın sonunda o zamana kadar konuşmadık. ondan sonra tek dediği şey "iyi misin?" oldu. ben de 1 saniyeliğine yüzüne bakıp "iyiyim" dedim ve işlerime geri döndüm.
o zamandan beri kimseye karşı ilgi duyamadım binler.
son.
endonezyalı sevgilime aldığım hediye capsli