kendimden geçiyorum

edithi uğurluyorum. uğur sürüyorum her yanına ve gönderiyorum. uğur biraz mahçup tabii, kimse sürülmek istemez ama yine de neyse diyor uğur. en azından aklımı gibe sürmüyorlar, biraz bile olsa zekam var. var var diyorum bi tane de kahve ona koyuyorum. ne zaman ölürsün sence diyor, bilmem diyorum. bu ayda olmasın da ne zaman olursa olsun diyorum. yılları var ter içinde taşıyamam o yükü diyor ben de evet diye destekliyorum uğuru hiç değilse bu konuda haklısın diyorum. haziranda ölmek zor. ölümden bahsettiğimiz yeter bu kadar diyor ve annesini çağırıyor. annesi rahmini açıyor ve uğuru geri alıyor. artık uğursuzum ama kahve içtiğim yerde bir anne var. edepli davranmam lazım, bir üst jenerasyon falan sonuçta kadın. nasılsınız teyzecim diyorum, yorgunum diye cevaplıyor. uğurun yarım bıraktığı kahveyi fondipleyip lavabo açacağıyla kendini karıştırıyor ve tıkanık lavabodan akıp gidiyor.

belki de sizin takunuza karışmıştır, uğuru taşıyan lavabo açacak aromalı kadın. belki de yolda giderken dönüp bakmaya bile çekindiğiniz dilenciidir. kim bilir, seray sever.