1. 201.
    0
    TÜRK KÖYLÜSÜ
    topraktan öğrenip
    kitapsız bilendir.
    hoca nasreddin gibi ağlayan
    bayburtlu zihni gibi gülendir.
    ferhad'dır
    kerem'dir
    ve keloğlan'dır.
    yol görünür onun garip serine,
    analar, babalar umudu keser,
    kahbe felek ona eder oyunu.
    çarşambayı sel alır,
    bir yâr sever
    el alır,
    kanadı kırılır
    çöllerde kalır,
    ölmeden mezara koyarlar onu.
    o, «yûnusû biçâredir
    baştan ayağa yâredir,»
    ağu içer su yerine.
    fakat bir kerre bir derd anlayan düşmeyegörsün önlerine
    ve bir kerre vakterişip :
    «—gayrık yeter!... »
    demesinler.
    ve bir kerre dediler mi :
    «i̇srafil surunu urur
    mahlukat yerinden durur»,
    toprağın nabzı başlar
    onun nabızlarında atmağa.
    ne kendi nefsini korur,
    ne düşmanı kayırır,
    «dağları yırtıp ayırır,
    kayaları kesip yol eyler âbıhayat akıtmağa... »
    Nazım Hikmet Ran
    rahat uyu nazım yoldaş.
    ···
   tümünü göster