hayatta silik bir insan olmanın verdiği burukluk

içim yanıyor dostlar, hayatta o kadar silik biriyim ki yolda bir köşede ölüp gitsem kimsenin umrunda bile olmayacak. elimden tutacak bir dostum bile yok, o kadar yalnızım ki tek sosyal aktivitem bu sözlükte yazıp birazcık olsun moral depolamak. neden kimseyle arkadaşlık kuramıyorum? neden kimse yaklaşmıyor bana? neden bu kadar sıkıcı, dikkat çekmeyen biriyim?

elim ayağım tuttuğu halde neden ben sokaklarda yürüyemiyorum, neden sıcak yaz günleri herkes dışarıda gezip tozarken ben evin içinde dört duvar arasında yalnızlığımla boğuşuyorum?

neden herkes geceleri kafası rahat mışıl mışıl uyurken, ben yorganın altında usul usul ağlıyorum?

kahroluyorum dostlar. bu hayat nereye kadar böyle sürüp gidecek?

artık dayanamıyorum...

yalnızlık, ilgisizlik ve sevgisizlik... daha hayata başlarken bu kavramlarla tanıştım, nasıl normal bir insan olabilirim?

bir gün güneş benim de üzerime doğar mı acaba?