lisedeyken yediğim akıl almaz dayak

arkadaşlar özelden birkaç kişi hiç intiharı düşündün mü diye sormuş.. inanın hiç böyle bişey düşünmedim. belki de ailemi daha fazla üzmek istemediğimden, ben acı çektim ama acıların en büyüğünü ve en dayanılmazını ailem çekti. sırf bu herifleri gibtirmek için babam hayatında muhattap olmak istemeyeceği insanlarla görüşmek zorunda kaldı. annem uzun zaman pgibolojik baskıyı atlatamadı.

bir süre yalnız yatamadım ama bunun bana tek bir katkısı olduysa o da içime tuhaf bir korkusuzluk hissi aşılaması oldu. zaten acıların çok büyüğünü çekmiştim. bundan daha öte ne olur ki diye düşünüyorum hep. basit şeylere üzülmemeyi öğrendim. çok sıradan konuları gibime takmamayı, büyütmemeyi öğrendim. bir de ne olursa olsun gibtir et hayat akıp gidiyor demeyi.

yine de imkan olsa hafızamın o olayla ilgili bütün ayrıntılarını temizleyi isterim. bunun için herşeyimi verirdim.