lisedeyken yediğim akıl almaz dayak

aralarında konuşuyorlardı ben uğultu duyuyordum ama kelimeleri tek tek seçebiliyordum. hala bugün bile tamamı kulağımda..

- mal mısınız oğlum ölür o zaman
- saçmalama niye getidik dıbına koymayacaksak bu bini
- tamam abi zütürüp bırakalım daha zütü yemez..

o arada içlerinden bir tanesini saçlarımdan kavradığı gibi kafamı biraz yukarı kaldırdı. o kadar takatim kalmamıştı ki bıraktıkları anda beton zemine küt diye çakılıyordum. gözlerim kan içinde olduğundan karşımda duranı zor zar seçebiliyordum. o sırada çok mu seviyon oğlum bizim manitayı. sen erkek misin lan. senin gibin onu doyuramaz ki gibi laflar etmeye başladı. gözünün önünde bi gibiyim de anla benim ne kadar güçlü olduğumu diye devam etti.

orada ne kadar yattım, ne kadar sürdü inanın bilmiyorum. zaman kavramımı yitirmiştim, nevrim dönmüştü, saçma sapan hayaller görüyordum.

bunu devam eden bir anda içerde şebnemin sesini duydum. "inanmıorum sana iğrenç bi adamsın"