lisedeyken yediğim akıl almaz dayak

günler birbirini kovaladı ben arkadaşlarımın da desteği ve belki de biraz da gazıyla kıza açılmaya karar verdim. tecrübesizdim biraz da salaktım ama kararlıydım. kızdan hoşlanıyor, gün be gün ondan başka bir şey düşünemez hale geliyordum. artık adım atılmalı ve bütün duygularım su yüzüne çıkmalıydı. ha gibiş mikiş de düşündüğüm yoktu benim yanlış anlaşılmasın, sadece her salak erkeğin başnına gelebilecek olan "aşk" hastalığına tutulmuş, aklımı bir kenara itmiş sadece duygularla hareket eder duruma gelmiştim. siz siz olun hiçbir zaman çok sevdiğiniz insanla iken bile duyguların aklın yerine almasına göz yummayın..

neyse bizim dersaneye yakın bir yerde ikamet eden şirin, öğrencilerin takıldığı bir cafe vardı.. kızı cafeye çağırdım, bir güzel anlattım içimdekileri.. kız da bana cevaben beni her zaman sadece bir arkadaş gibi gördüğünü ve asla böyle bir birliktelik düşünmediğini söyledi..

yannanı yemiştim işte hem aşıktım hem de reddedilmiştim.. bunca duygusal şeyden sonra reddedilmek adama koyuyor ve belki de karşıdaki insana biraz daha güçlü ve saplantılı duygularla bağlanmaya sebebiyet veriyormuş.. benimki de aynen böyle oldu..