türbanlı bi kız ile birlikteliğim

aradan gecen onca zamana ragmen hala benligimde olman beni sasırttıgı kadar zorumada giddiyor. Aslında iyice sogudum senden. Biliyorum biraz uzun sürdü. bellide gercekten en dorusu ayrılmaktı. Evet cok acı cektim ama biliyorum ki bu hiç birseyi değiştirmez.
Senden daha kolay vazgecebilirim artık. Zaten ne kokunu hatırlıyorum artık nede gözlerini. Tiksindigim bazı huylarında var artık. Mesela benimle, daha yeni ve seni tavlamaya calısan bi cocuklar konusuyor gibi konusman. Üstelik haklıda cıktın temiz değilmişsin dedigin gibi. En azından benim iiçin.
Bn senden sonra kimseyle cıkmadım. Çünkü hiç isteyemedim ve korkuyorum. Sanırım insanlara olan güvenim sarsıldı bir kere.
Ama sen bir baskasına tutuldun. O askerdeyken bana geldin.
En büyük pişmanlığımdır.
Ayrıldığınızı söylediginde hiç üzülmedigibi ifade ettin.
Herkes üzülür. Doğrusu budur.
Neden biliyor musun?
Çünkü ona değil verdiğin emeklere yazık olmuştur.
- ilk bulusmadaki heyecanına
- üsküdar sahildeki o en sıcak soğuklarda diger yarın ile üşümene
- kadıköyde zıplayarak dolaşmana
- onu güldürmek için yaptıgın aptallıklara ve tüm zamanına acırsın.

Çocuk gibi ağlarsın.
Ağlamanı duymaktan nefret eder ve ağladıgında daha cok uzaklaştıgını söyler.
Bu seferde mal gibi aglamaya baslarsın.

işte tüm bu olumsuzluklara ve kolayca seni unutmam gereken bu kadar nedene ragmen
yapamıyorum.
Nedeni ise sadece taşıdığın o isim.

Şeyma Betül

Benligime o kadar kazınmıskı bu tatlı, güzel ve bir o kadar da "TEMiZ" isim...

Artık biliyorum ki sen bende o isim sayesinde bir marka oldun. En yakın arkadasımdan bile kıskanıyorum. Ve suan senin cevrendeki insanlar sırf seninle konusabildikleri için cennete kabul edilmiş kullar gibi geliyor bana.
Senin yanında mutlular.
Herneyse...

Sanırım sen kazandın.
Geldin ve hayatım oldun.
Gittiginde ise felaketim...

Seni cok severek ve sensiz öleceğim...