benimki de böyle bir aşk hikayesi

*finallerimin olduğu hafta hayatımda örnek aldığım sayılı insanlardan biri olan amcamın acı haberini almıştım babamdan. telefonda bunu duydugumda donmuştum. ne gözyaşım akmıştı , ne bir tepki verebilmiştim. bu olayı kabullenemiyordum. o dağ gibi adam nasıl olurdu da bizi bırakıp gitmişti ? haberi aldığım gece otobüse atlayıp amcam ve ailesinin yaşadığı şehire gittim. deryayı eskişehirde bıraktım tabi. o gün beraber olmadığımız için telefon açıp durumu anlatmamıştım bile. hiç haber vermeden apar topar atlamıştım otobüse. amcamların ev de bütün aile fertleri toplanmıştı ve o acı manzarayı gördüğüm an hayatın ne kadar acımasız olduğunu anladım. bir yandan ayakta durmakta zorlanan yengem , diğer yandan ağlamaktan perişan olmuş çocuklarını gördükçe daha da kötü oldum. babamın bile ağladığını ilk defa görüyordum. bu acı durumun içinde kaldığım süre içerisinde ne telefonlarıma baktım , ne başka bir şekilde derya ile iletişim kurdum. eskişehire döndüğüm de haber dahi vermedim ona. içimden gelmiyordu çünkü. benim amcam ölmüş ben sevgilim ile mesajlaşma , konuşma derdine düşemezdim tabiki. bu durum karşısında son derece anlayışsız tavırlar sergileyen deryadan gitgide soğuyordum , uzaklaşıyordum. nasıl bu durumda ona ilgi göstermemi bekleyebilirdi ki ?