selçuk inan

"bir anımı anlatmak isterim şimdi... trabzon’daki 5. yılımın sonunda, dedikodulardan da bunalmış bir hâlde şehirden ayrılmaya karar vermiş bir ruh hali içindeydim, kafamda bitirmişim yani. akçaabat’ta nihat usta’nın orada köfte yemişiz. neyse kalktık gidiyoruz tam, 5-6 yaşlarında bir kız çocuğu geldi yapıştı bacaklarıma, “ünal abi sakın bizi bırakıp gitme” diye ağlıyor sızlıyor. ertesi sabah uçağa binip gideceğim ve bir daha dönmeyecektim güya. o sevimli kız bana el sallayarak dedesiyle içeri doğru giderken, ben yakındaki bir telefon kulübesinden kulübü arayıp “sözleşmeyi hazırlayın, imza atacağım.” dedim ve yine trabzon’da kaldım. o an anlamıştım ki, bu şehirde beni tutan, beni çeken bir şey var ve ben bu şehri ölene dek terk edemeyeceğim... "

ünal karaman

asla ünal olamayacaktır.