annenizin babanızın kıymetini bilin

ben zaten biliyorum kıymetini diyenler gibtirip gidebilir, lafım diğerlerine yani benim gibi olanlara.

babam vefat edeli çok oldu, hatırlamıyorum bile, dedemin evinde büyüdüm, dedemi baba yerine koydum, o da vefat edeli 2 sene oldu. dün annem aradı, aylardır görmüyorum onu, oğlum izmirdeysen eve gel dedi, sana diyeceklerim var. gittim. aylardır görmüyorum dedim ama sanki yıllardır görmüyormuş gibiyim. değişmiş, çökmüş. biraz oturduk kardeşlerim teyzem falan geldi, ben ne çıkacak bu işin altında diyemeden annem elinde bir zarfla geldi, anlatması biraz zor dedi. 2 haftadır doktorlardayım oğlum, göğsümdeki şu sancı varya. zarfı açtım içinde tetkik sonuçları. tıpça bişeyler yazıyor birşey anlamadım. anne hayırdır dedim. zaten birşeyler olduğunu anlamıştım, neyse lafın özü kansermiş, bayada ilerlemiş ama doktor hiçbirşey için geç değil demiş, önce ameliyat sonra sıkı bir tedavi süreci. yıllar sürebilir demiş. başta anlamsız geldi. biz sana destek oluruz falan dedim sarıldım. ağladı. o 2-3 saat salak salak laflar edip kuru edebiyat yaptım. tedavi olursan ölmezsin belki falan. dıbına koyim laf mı bu şimdi?

neyse dün annemde kaldım bugün eve geldim. bi bira içip balkonda biraz oturdum. düşündüm de zaten şu gibtiğimin hayatında tek değerli varlığım annem kalmış, ben onun yanında olmak yerine nerdeyim. sahi en son ona ne zaman seni seviyorum dedim? lan daha geçen anneler günüydü. hediye bile almadım, bırak hediyeyi aramadım bile lan. yuh a.k bana. ne kadar gereksiz bir insanım lan ben. niye yaşıyorum a.k? hemen herşeyimi topladım. gecenin 2sinde, çiçekci aradım, bulamadım. buca belediyesinin altındaki sokakta ki bir evin bahçesinden gül kopardım. kusura bakmasınlar. annemin evine geldim. uyumuş, uykusundan ettim onu. kapıyı açınca noldu bu saatte dedi. kopardığım tek gülü verdim, anne seni seviyorum ben yaaa dedim ergen gibi. anlamadı tabi, zaten uyku sersemi. sonra gülümsedi ama daha sonra ağlamaya başladı. sarıldım ve ilk kez anneme sarılırken yüreğimden birşeyler koptu, ben de ağladım. hem de hayvan gibi böğüre böğüre. içeri girdim, mutfakta biraz oturduk, hatta mısır bile patlattı bana. az varmış tadı damağımda kaldı ya neyse..

yaklaşık 10-15 dk. önce uyudu, ben de biraz nete bakıyım diye oturdum pcnin başına. birkaç site dolaştım kanser ve moralle ilgili, yazılar falan okudum. kafam bi dünya a.k. hiçbir şey anlamadım. sonra inciye bakıyım bi lan diye geldim buraya, sonra dedim ki, lan şunca zamandır vakit öldürdün incide, yeter artık. neyse panpalar inciye bir daha entri falan girmeyeceğim, yani bu son entrim. son entrim olacaksa adam gibi birşey yazayım istedim. yaşadığım şu son 2 günü ve o günde tüm düşüncelerimin değiştiğini, herşeyden evvel annenin-babanın ailenin değerini anlatmak istedim a.k. şu hayvan gibi yazıyı yazarken bunlar okur mu bunu diye düşünmedim. gerçi şimdi düşündüm de okumazsınız a.k. herneyse okuyan olursa eyvallah. geçirdiğim onca güzel vakit için, birbirinden güzel anılar için teşekkür ederim. annemle beni zor bir süreç bekliyor, dua edin lan binler.

edit: o an ki haleti ruhiye ile bu son entrim gidiyorum falan demişim ama gidemedim a.k. döndüm dolaştım yine inciye geldim. cidden hayatımın bir parçası oldunuz lan. ayrıca bi ton mesaj atmışsınız, hangi birinize cevap vereyim. hepinize burdan peşinen teşekkür ederim. sağolun..