artık yeterrrr

o çocuğun evini bildiğimi bilmiyordu.. O soruyu sordu ya,kötü oldum be.. yine aynı şeyleri yapacak, yine aynı şeyleri yaşayacağım diye o kadar korktum ki.. Sormadım neden merak ettin diye, çünkü o her ne kadar yalanlasa da cevabını bildiğim bir şeyi sormaya gerek yoktu.. Neyse dedim, attım içime, unutur dedim elbet.. aradan günler geçti.. Dışarıya her çıktığımızda o çocuğun evinin önünden geçmek zorundaydık.. çocuğun evi de ön tarafa yani yola bakıyordu. Biz oradan her geçtiğimizde kızın gözleri hep oraya kayıyor,hep oraya bakıyordu,bir umut belki o çocuğu görür diye heralde.. ne kadar zavallıyım değil mi? tüm bunlara rağmen terk edemedim kızı, yapamadım,çünkü harbi harbi seviyordum, bakan bir çift gözden kıskanıyordum onu.. yapamıyordum, ayrılamıyordum..