iron maiden

sonisphere'e de gelmezlerse giberim böyle aşkın ızdırabını ulan!



edit: hay amk editleyip hayvan gibi yazı yazmıştım gitmiş harddiskle beraber.

04.04.2011 günü uyandığım anda telefona yapışıp biletix'i aradım, hattın anasını gibmişler stres yaptım amk bilet kalmiycak diye.

(1998 konserine gidememiştim amk 15 senedir bekliyorum)

ışınlandım resmen amk biletix'e, arabayı şarampole yuvarlayasım geldi o gazla, görmeden gebermiyim dedim.

özet: donuma kadar sahneönü biletine bastım. ayağa düşmesinden korktuğumdan gelmelerini bile istemiyodum aslında.

ergenini barzosunu "oyron moydon gölüyö obü" derken duyarsam ağzını yüzünü kırıp ayaklarımı zütüne sokucam o ayrı.



Edit:

Ananın amı sözlük, editleyip konser sonrasını da yazmıştım o da silinmiş.

Özet: 15 sene boyunca gib kadar boyunla kasetlerden dinlediğin adamlar bikaç metre uzağında, steve harris gözlerinin içine bakıp vuruyo dıbına koduğumun tellerine, o kadar gerçek üstü bi durum ki heyecanlanamıyosun bile amk.

Sadece izliyosun.

konserlerde detone şarkı söyleyen mal seyirciyi yadırgarken, bi bakıyosun hayatında ilk defa sesin bağırmaktan yarağı yemiş, sen de o detonelerden olup ciğerlerinin her parçasıyla seni sen yapan notalara eşlik etmeye çabalıyosun.

Bruce ülkeye "müslüman ülke" muamelesi yapıyo içten içe tilt oluyosun.
sonra blood brothers çalıyo, tekrar çocuk oluyosun amk.

Millet dışarda yarak kürek oynarken, tüm gün müzik setinin önünde oturup biriktirdiği harçlıklarla aldığı kasetlerden live after death, the x factor, vs. dinleyen veleti görüyosun aniden.
yoğurt kaplarına vurup davul çalan, flütle soloların notalarını bulmaya çalışan, arada 1 aynı notayı basınca bile mutlu olan.
sahneye tekrar bakıyosun, o çocuğu büyüten adamlar.

Beni ben yapanlar.