en baştan anlatıyorum

sözüm vardı.. tamamlamanın zamanımıdır bilemem ama biten kahvelerin serefine olsun bendeki bu yalnızlık..

biliyorum bu sözler gecen geceden tanıdık gelecek ama is tanıma gelirse metaforun dıbına koymakta üstüme tanımam

dolup bosalan yalnızlıklar var görüyorum
gibayet kutusu bos yalnızlıklar
kalabalık
gürültülü
bir ton yalnızlık..
lakin
hostur
güzeldir
her cümlenin en argo kelimesidir kendisi..
yalnızlık saate bakma telası olmadan gecirilen koşulsuz vakittir
kahveniz bittiğinde yapan yoktur, bilirim
kimse 'yenisi ister misin' demez
kapınız calmaz..
avuclarınızın içi umarsızdır siz ne yaparsanız yapın umuda dönmez
fosforlu bir rengi vardır yalnızlığın kalabalık arasında kendini belli eden
acı gelir kimine
kendinden kacan adamdır özünü kabullenmez!

kelimeler birleşir boş kapı aralarında..

adam dediğin hasını yalnızlığında gizler!
abartısız renklere boyar kendini
bir sürü masal vardır dinlediği
kendinden kıskanır kelimeleri boşa harcanmasına izin vermez..
hep inkar eder soyutluğundaki koca gerçekliği
yalnız adam rangarenk giydirmez kelimeleri..

vakitsizce secerim kelimeleri..
kim bilir belki insan icine cıkmayı sevmediğimdendir
yerini bilmem zamanın
acının cıkmasını beklemem haykırmak icin
tüm geceyi satın alırım cebimde kalmayan kuruslarla
umuda acmam ellerimi
karanlığın soğumasını beklerim
bittiğim yerde başlarım yalnızlığımın keyfini cıkarmaya çünkü
bilirim;

yalnızlık hoştur kendi özünde
kendi hasında
paylasılmayan kahveler vardır boş kalmış fincanlarda
tüketilmeyen umutlar
kirletilmeyen masallar vardır
bıkmadan dinlenilen şarkılar,
harcanmamış anılar vardır

ucunda..
karanlığın şafağa döndüğü o en uçuk noktada
yaban bir intiharın uçurumunda..
koskoca bir deniz vardır rengini senin sectiğin