mahallede belalı biri bana taktı

içlerinden biri yerden kalkıp üzerime gelen çocuğu kolundan tuttu ve çocuk haklı bırak oğuz dedi. işte o an yırtmıştım.

arkamı dönüp gitmek üzereydim son bir bakış çok gereksiz olurdu ama hangi kafayla yaptıysam o son bakışı attım, atmaz olaydım. hööerğğoooohhh laaaayn diye bir ses ve ardından kafama inen o devasa el başımda bir yanma ve hemen ardından soğuma (bu arada bende sizleri seviyorum panpalar inanın mesaj kutum sevgi seline döndü gereçekten sizin sayeniz de varım) avucun içini şakaklarımda hissetmenin dayanılmaz hazzı hasılı iki taraf da birer darbe almış ve yollarına ayrılmıştı

geri döndüğümde yaralı da olsam kahramandım ve savunmuştum sevgilimi... artık bana güvenebilirdi, erkeğiydim onun... hatta o an evlenme teklif etsem evlenirdi benimle çünkü ben onu zorluklardan, kötülüklerden koruyan prensiydim artık.