öğretmenden yediğim dayak

şimdikiler bilmez eskiden eğitimde şiddet terörizm gibi bi şeydi. sırayla yediğim dayakları anlatacam.

ilkokul birinci sınıftaydım. acaip bi şekilde bacananın olduğu yerin hizasına tahta koymuşlardı bacanın küllerinin içine döküldüğü çekip çıkarılan içinden küllerin döküldüğü şey adını bilmiyorum işte o şey de tahtaya denk gelmişti. tahtanın ortasında kül kapağı vardı yani. öğrenciler öğretmenin masasını etrafında toplanmış bi şeyler yapıyolardı.ben de tebeşirle tahtada yazı yazıyordum.o şeyin üstüne denk geldim tebeşirle aşağı aşağı yani kapağına bastırıyodum ki birden çot dedi kırıldı düştü. şaşkındım.lan 7 yaşındayım kadın ordan bi hışımla geldi şaaap bi tane koydu. beş parmağının izi çıktı.o zamanlar veliler şimdikiler gibi değildi. çünkü bilmiyorlardı böyle olduğunu hep öğretmen haklıydı hep vurduğu yerde gül biterdi. e amuna koyum yedi yaşındaki çocuğa yüzünde iz bırakacak kadar vurdun.ne kazandın? sövmeye bile tenezzül etmiyorum.
sen kendini iyi giben birini bulamadın diye benim suçum neydi?

Özet : öğretmenin vurduğu yerde gül bitmez. bilakis dayak atan öğretmene dikenleri ayıklamadan gül ağacı sokmalıyız.