duygusal mallar ibretlik aşk hikayemi anlatıyorm

dükkana geri döndüm babam anladı bende bi taklar olduğunu fazla bulaşmadı. kapattık dükkanı, eve giderken özkanı aradım, buluşalım. o beni aradığında, “ ne oldu” diye geri dönmezken, işim düştüğünde onu arıyordum. sadece bu bile benim ne kadar değiştiğimin en ufak örneklerinden biriydi. özkanla buluştuk sahile indik, durumlardan, bendeki bozulmalardan bahsettim. önceden de bahsederdim ama artık bunun ufaktan rahatsızlık vermeye başladığını söyledim. özkan da benim gibi arsız adamdır, o kadar takmaz, sorun etmez bu tip arama muhabbetlerini. sorun değil seni anlayabiliyorum, aynı dönemden ben de geçtim dedi. yalan söylüyordu. kendisi 4 yıllık ilişkisi boyunca, ne okulunu ne ailesini ne arkadaşlarını ne beni ne de sevgilisini aksattı. hep imrendiğim bir adamdı bu konuda. ben, daha bu ilişkiye yeni başlarken fazla üstüne düşme, senden değerli değil kendinden fazla değer verme derdim. o da o gün aynılarını bana söyledi gülerek. burada bi hatırlatma vardı aslında, bu hatırlatma da benim görüş olarak ta ne kadar değiştiğimin bi örneğiydi. kendime şaşıp kalıyordum, o gün aynaya baktığımda, soğuk bir ifadesi olan, kendini beğenmiş bir yapısı, hayata elinden geldiğince gerçekçi bir şekilde bakan onur değil de, büşra’yı nasıl mutlu etsem’i düşünen, büşrayla harcayacağı para azalmasın diye en yakın arkadaşıyla bile buluşmayan, telefonlarına bile çıkmayan, okulu sekteye uğratmış, ailesinden yabancı, zayıf bir onur vardı. bu beni sinirlendiriyordu.