kendime açık mektup

saygıdeğer kendim,

bugüne kadar muhtelif janrlarda takdire şayan birisi olarak ekseriya parmakla gösterilen birisi oldum. bu vaziyet çevremde hâlâ devam etmektedir. bu husus, bana normalden fazla mütevazı olmayı öğretti. bulunduğum her yerde ortamın en beceriksizi ve en salağıymışım gibi hareket etmeye başladım. yeri geliyor boyum gereği, yeri geliyor efsunlu bakışlarım münasebetiyle çoğu kez de bir konu hakkında fikrimi sorduklarında masada hemen farkediliyor ve istemsiz olarak kız arkadaşlarıyla masada bulunan kişilerin kıskançlıktan beliren tepkili davranışlarına maruz kalıyorum. ancak bu kişilerin içten içe de olsa bana olan saygıları hiç ekgib olmuyor. vakıa ben sanıldığı kadar üstün belâgat melekesine malik averajüstü bir adam değilim. sadece boy olarak biraz.. aslında pek fazla üstünüm, o kadar yani. örneğin çorbanın dibini pek sık tuttururum. bir kadınla birlikte yan yana yürüyemem mesela. ben adım atıp, onun bana yetişme çabasında kan ter içinde kalması şeklinde bir süreçtir benimle yürümek kadınlar için. bu alışkanlığımdan vazgeçip partnerime ayak uyduramayacak kadar zavallıyım. iyi ve ipleri -neredeyse- bende olan bir mesleğim olduğu için şanslı sayılırım. mamafih başıboş auram münasebetiyle birçok kişiyi müşkül duruma sokmuşluğum vardır. her ne kadar kadınlar tarafından çekici bulunduğumun farkında olsam dahi kendime naçiz önerim, sakın kendimden bir tane daha dünyaya getirme.