bu bir ayrılık hikayesidir

artık taburcu oldum ve evimde istırahatteyim. derken birgün zil çalıyor, annem açıyor ve o gelmiş. yaşama kaynağım, ruh ikizim herşeyim karşımda kıpkırmızı gözlerle. sarılıyor bana, hiçbirşey konuşmuyoruz. sonra titrek bir sesle 'aşkım?'... 'kendimi asla affetmeyeceğim'... 'çok özür dilerim'..diyor ve deli gibi ağlamaya başlıyor bana bir mektup bırakıp gidiyor. içinden ona aldığım yüzük ve bir kolye.
mektubu aynen yazıyorum.
---
birtanem..
yaşama sevincim, herşeyim.. ansızın giriverdin hayatıma ve çok kısa zamanda sevdirdin kendini.. şu an bunları yazmak ne kadar zor bilemezsin. kaza geçirdin ve ziyaretine bile gelemedim. seni o halde görmeye dayanamazdım ve sonuçları benim için ağır olacak şeyler yapmak zorunda kalabilirdim.. evet, sana geri dönebilirdim ama bunun sonucu ölümümdü. bunu sana söylemeyi çok istedim, sadece kendimden soğutmak geldi elimden onu da yüzüme gözüme bulaştırdım. ben artık nişanlıyım. eğer ilerde oğlum olursa senin adını vereceğim. artık görüşmememiz daha doğru olur, bilirsin. kendimi asla affetmeyeceğim, sende affetme...