sabah laptop karşısında uyanıyorsunuz

telefonun ışıgı yanıyor arayan anneniz. telefonu açıp "anne ben eve geliyorum" diyorsunuz. belki çok aptalca olucak ama korku yüregini dolduruyor. ya ona birşey olduysa ? taksiciye memorial ı geçtirip direkt şirinevlere yol alıyorsunuz.

taksi sizi şirinevler meydanında bırakıyor. ücretini verip kapıyı kapattıktan sonra eve doğru koşmaya başlıyorsunuz. koşarken sanki ayakkabı giymiyor gibi hafif ve çok hızlı koşuyorsunuz. rüzgar resmen suratınızı yiyor ve saçlarınız arkadan savrularak sizi takip ediyor. meydanın sonuna doğru enseniz terlemiş ve soğuk hava, terden ıslanmış tişörtünüzü vuruyor. ilk defa o an karşıdan karşıya geçerken bakmıyorsun iki tarafa da. ölücek misin? araba mı çarpıcak? bunlar önemli mi? evde seni bekliyor ve ona birşeyler olmuş olma ihtimali sizi o kadar korkutuyor ki bunun verdiği güç size o yolu 3 dakikada koşturuyor.