sabah laptop karşısında uyanıyorsunuz

elinizle destek alıp ayağa kalkıyorsunuz. ani bir kararlılıkla bacaklarınızın titremesini hiçe sayıp acilden dışarı fırlıyorsunuz. sağa sola bakıp o sarı kutu araçlardan birine binip "memorial hastanesi" diyorsunuz. bir süre yol alırken kafanızın içinden binbir türlü çeşitliliği size zevk veren acı ölüm şekilleri düşünüyorsunuz onun için. ıssız bir hayalinizde kimsenin olmadığı hastane koridorunda ilerleyip kırmızı kapının kolunu çeviriyorsunuz. içeriye adımınızı atıyorsunuz. odada kimse yok ve gelen tek ses klagib yoğun bakım makinesinin yatakta yatan adamın kalp atışıyla beraber ses çıkararak adamın hala hayatta olduğunu ilan etmesi. başı sargılar içinde olan o dağılmış yüze yastığı geçiriyorsun ve havasız kalana kadar bırakmıyorsun.