ibretlik güneydoğu asker hikayesi v2

beyler önceki hikayede anlatmadığım kısımları anlıtacam bu sefer...

beyler silüsü almışım... izmirden yola çıkıcam... 29 mayıs tı yanlış hatırlamıyosam... hani olur ya en büyük asker bizim asker falan... bende olmadı o... zaten anne uzakta baba da yok... arkadaşım dediğim adamlar fenerin maçı vardı onu izlemeye gitmişler... 1 tane arkadaşım vardı sadece... 20 senelik dostum çocukluk arkadaşım... motorumu satmışım param var ama huzurum yoktu giderken... o gün anladım ki kimsem yokmuş lan... fanatik fenerliydim aslında ben... o günden beridir soğuğum fenere memleketimin takımı karşıyakaya döndüm...

kankam sordu : kanka sende bişey var? , yok be oğlum nolsun... var sende var bişey canın sıkkın...

e amk görmüyonmu lan kimse gelmedi yolcu etmeye...
olsun lan dedi , ben varım ya... sarıldım kardeşime güldüm... otobüs kalkıyo... bilmem kaç sefer sayılı hakikikoç ankara otobüsü... plakası 35 hk 023 dü galiba... ya da başı 35 olmayabilir ama sonu hk 023dü... bindim otobüse el salladım kankama güldüm... araç garajdan çıkar çıkmaz göz yaşlarım sel oldu... bütün yol boyunca ağladım sabaha kadar amk... askerliğin kötü gideceği daha başlangıçta belli olmuştu...