inanılması güç dayak yeme hikayem

aradan bir hafta kadar geçiyor dudağımın şişi inmiş ama geçmedi tabi, doğrulabiliyorum, konuşmam iyi morluklar duruyo öylece. çorbadan filanda bıkmışım artık...

ana diyorum, ana bana mantı yapıversene...

ben anneme ana derim panpalar..

yaparım oğlum diyor içten bir sesle, hemen yaparım.

yapıyor bol sarımsaklı mis gibi lan hasret kalmışım düzgün bişiler yemeye. öküz gibi yiyorum panpalar bildiğin hayvanım lan. allah düşürmesin açlık zor herşeyden uzak kaldım lan tam bir hafta. bana kızgın olan babamda konuşuyor artık benle. futboldan neyin konuşuyoruz işte. bir kaç hafta sonrada eski halime kavuşuyorum hemen hemen. herşey eskisi gibi, okullar açılmış ama yatalak olduğumdan ben gidemedim hala tabi. bir dahada böyle erkeklik yapmaya tövbe ediyorum kendimce. oğlum emin diyorum sus dıbınakoyim otur oturduğun yerde bak az daha ölüyodun, o günden sonra bir dahada böyle büyük çaplı kavgaya girmiyorum canlar. ama hep böyle şeyler duydukça ve gördükçe lanet ederim onlara. birinin canının bu şekilde yanmasını istemem allah düşmanıma vermesin çok acı çektim o dönem.

ama üzerinden 6-7 yıl geçmiş olduğu halde hala yediğim o dayağın acısını unutamadım panpalarım.

hikayem buraya kadar. dinleyen dinlemeyen tüm panpalarıma saygılar selamlar ederim.