inşaat işçilerinden yediğim akılalmaz dayak

tabı yerdeyken bı dunya tekme tokat falan yedım. bi yandan da dusunuyorum, ulan benım bı alakam neyın yok. sırf burada bulundugum ıcın bunca dayagı yıyosam bakkal heralde ölmüştür dedim. hafif baktım adam semazenler gibi dönüyor. dıbına koyım dayagı yıyen biziz, dayak atmanın da bi adabı vardır. bu binler kalabalık ya, bikaçı bizi dövüyo, kenara cekılıp dinleniyolar, sonra diğerleri gelıp dovuyo. sırayla dovuyoalar dıbına koym. bı ara bayılma numarası yapayım öldü diye bırakırlar dıye dusundum. yok amk. yerdeyken döve döve ayaga kaldırıyo binler. resmen taktiksel dövüşüyolar. halbukı biz karsı koymadan efendı efendı yıyoruz dayagımızı. o esnada işte bizim bakkalın büyük abisi geldı, bi daldı kavgaya, çat bunun kafaya küreği vurmalarıyla pekmezin akması bir oldu.