hayatta kimse kimseye böyle bir dost kazığı

mahkemede ağızlarını açıp, tek bir kelime bile etmiyorlar... şimdi burada didaktik, ahlakçı bir tip olmak istemiyorum ama, bu yapılır mı beyler... bu yapılır mı? siz böyle bir şeyi yapabilir misiniz, böyle bir şeyi insanlığınıza, aldığınız nefese sığdırabilir misiniz... tabii olay adanadaki mahkemeye gittiğinde, yani dava ilk red olduğunda, babam arabasıyla şirkete gidiyor. önce personel müdürü veysel bey'e öfkeli bir sitem: benim çocuklarım daha ilkokulda veysel bey, nasıl yaptın bunu bana, iki ay bekleyemedin mi" diyor ve lafı uzatmıyor. karşısında müdür, nasıl yamulmuş, onu hiç anlatmıyorum. dayak yiyeceğim falan korkusu zannetmeyin beyler, babam hiç öyle birisi değil, hele tanıdığı bir insana, haşa... sözüyle döver gerekirse, bilirsiniz söz daha beter eder adamı. utançtan bu yamulmalar hep, demek ki adam canavar değil, utanıyor yaptığından ama gene de yaptığı kabul edilemez ya, neyse..