depresyonun bokunu çıkartanlar gelsin 2

ben de anlatıcam amk
en başta ufak şeylerden başlayalım üniversitede 2. sınıftaym. ve bu sene kalıyorum galiba sınıfta. evet tembelim membelim falan ama işte geçerim diye düşünmüştüm. tam vize döneminin ortasında sevgilim artık sana aşık değilim dedi. yıkıldım falan filan sınavlara girmedim. son 3 haftada 7 kilo verdim. tak tak işler yaptım. gittim ergenler gibi hap içip intihar etmeye çalıştım. içtim hap map kustum bi gib olmadı. ev arkadaşımı telaşa kaptırmaktan başka bi gibe yaramadı. şimdi galiba barıştık sevgilimle. yani galiba sevgilim tam algılayamıyorum olayları. bilmiyorum hala deli gibi aşığım tabi de. neyse amk şimdi gelip bunları okur yine aynı şeylere başlama der:) ama işte o 2 haftada gibleri tuttum çok fena. unutmaya çalışıyorum normale dönmeye çalışıyorum ama işte. şimdi düzene sokmaya çalışıyorum hayatımı. valla deneyince oluyomuş galiba. asosyale bağladım yine gerçi. oturup bütün gün film izliyorum. ev karısı gibi temizlik yapıp vakit harcıyorum. kilo almaya çalışıyorum. düşünmemeye çalışıyorum. sigarayı azaltmaya başladım. odam artık incin değil. ( 20 günlük yarım kalmış pizzayla aynı odada yattım 2 hafta ) kurtarabileceğim bikaç ders var onların derslerine gidiyorum. uyku düzenimi yavaş yavaş oturtmaya çalışıyorum. ama yine de bu halde bile kötü oluyo lan insan.
sonra bi de babam var. öyle bi baba ki 20 yaşında adama bütün sülalenin önünde tekme tokat girişen bi herif. kızgınım hala ama hiçbişey yaşanmamış gibi davranmak zorunda kalıyorum. bi de bunun üstüne ben çabalıyorum koyuyo tabi adama.
para durumum tak. babam da annem de çalışmıyo artık. ne tak yicem bilmiyorum.
sonra düşünüyorum olayları fazla mı dramatize ediyorum çok mu fazla düşünüyorum diye. bilmiyorum. nolursa olsun etkileniyo işte insan. diyorum başka insanlar neler neler yaşıyo bunlar onların yanında ne ki diye. olmuyo işte. bu aralar daha iyiyim galiba ama. öyle işte amk daha neler neler var da amk iyiydim yazdı bunları yine kötü oldum.