depresyonun bokunu çıkartanlar gelsin

üniversitenin 2. yılında herşeyden uzaklaşmaya başladım. insanlar çok sığ ve yapmacık gelmeye başlamıştı. beni eğlendirecek herşeyi yaptım alkol, uyuşturucu..ama bi gibime yaramadı daha fazla koptum. okula gitmemeye odamdan çıkmamaya başladım. bazı arkadaşlarım beni tekrar hayata bağlamaya çalıştı, geldiler gittiler başka insanlarla tanıştırdılar.ama yinede fayda etmedi. hissizleşmeye başlamıştım ailem bile bana bişey ifade etmiyordu.o yılı öyle kapattım. yazın çok değer verdiğim ama çok görüşmediğim bir arkadaşımla kendimi zorlayarak buluştum. fuara fala gittik. insanları izledik. fazlaca mutlu insanları... bana bir adamın kitaplarını önerdi. okudum.bazı kararlar aldım. kimseyi fazla önemsememek olayların etkisini irdelememek gibi. şimdi hala duygusuzum ama atık insanlara katlanıyorum. anladığım tek şeyse ne onlarla oluyor ne onlarsız. mutlu muyum değilim ama en azından mutsuzda değilim. kısaca dünümü yaşamamayı artık becerebiliyorum geleceğiyse giblemiyorum.