depresyonun bokunu çıkartanlar gelsin

Sempati, sevgi duyduğum insanların aslında bir rakı kadehindeki alkolden daha değersiz olduğunu görmek çok acı. Çoğul konuşuyorum ama yazdıklarım aslında bir kişiye... elimden kaçırdığım. Ulan senin neyine benle taşşak geçmek bulmuşun zaten papazı, iki gözün olmuş şelale. Layığındasın. Ben mi kaldım sana tatmin kaynağı. Bir öylesin bir böyle. Evet hata bende de var, hep hak etmeyenle gereğinden fazlasını paylaştım. Seçimler hep yanlış. Ne bileyim belkide acı çekmeyi seviyorum. Ama bu sana, bana acı çektirme hakkını vermez ki. Ben şimdiye kadar kimden ne istedim. Sevgi mi, aşk mı?. Olmadı onun da bir bildiği vardır dedim. Kendime hergün soruyorum; "Bir kere de sen ne istiyorsun baktın mı?" diye. Ama ben buyum demekten başka bir cevap bulamıyorum. Hep aynı döngü, sürekli kullanılmışlık hissi. Hep birilerinin egolarını tatmin etmek için kullandığı bir adam oldum. Kafam bir yandan; "Ulan zaten doğrusu bu, sen zaten böyle olmasan ne anlamı var ki sen olmanın" diyor ama yediremiyorum arkadaş. Neyse giberler sonuçta am,züt, memeye bağlıyorum, bu da geçer napıcan...