27 yaş bunalımı

eskiden derlerdi, "çağın vebası aids", "yeni yüzyılın en büyük belası radyasyon" diye...

o zamanlar anlam veremezdim.

2001 yılında orta halli bir devlet üniversitesinin orta halli bir fakültesinden okumaya başladım ya, bütün pislik orada başladı işte. zamanında verdiler gazı, "yok sizi havada kapacaklar, sizler ülkenin geleceğisiniz" vs. diye. hepsi çok büyük birer yalanmış. okula girmeden "bi okula gir ilk harçlığın benden diyenler, "okul bitince işini ben bulucam" diye çark ettiler. okul bitti bu sefer az önceki vaadde bulunanlar başladı "hele bi askerlik de bitsin" diye kıvırmaya. mezuniyet 2006...

gel zaman git zaman, ben askerden döneli bir ay sonra tam üç sene olacak. bu arada ne kpssler, ne kpdsler gördüm geçirdim. bu ülkede torpil sahibi olmadan orta düzeyde bir puan almak, yıllarca beklemek pahasına iş getirmiyormuş. sistem üniversite mezunlarını istemediği işlere doğru mecburi kılar olmuş.

şunun şurasında 2 ay sonra yaşım 28. sevdiğim bi kız var ama işsizşlik yüzünden itibar sıfırın altında. bu adi belayı babadan kalma malı olmayan, uzun süredir işsiz gezen lisans mezunları çok daha iyi anlayacaktır.

ayinesi iştir kişinin lafa bakılmaz sözü bunca yıl sonra çıktı karşıma, çıktı ama iş işten çktan geçti. evde huzur yok. apartmandakiler sırf iş bulabildin mi diye soramasınlar diye mesai saatlerinin bitişinde evden çıkmıyorum ki onlarla denk gelmiyim. milletin lise mezunu oğlu orada burada kendi tahsiline göre iş bulur ve ona göre maaş alır, buna eyvallah ama seni beni onlarla bir tutmaları zoruma gidiyor be arkadaş. bir de diyorlar ki "iş seçiyor". lan şerefsiz, sen çam gölgesinde ossura ossura bira içerken ben o üniversiteye 5 yılımı verdim. tabi seçerim, senin gibi sisteme boyun eğip önüme attıkları kemiğe reaksiyon göstermemezlik edemem.

kısacası işsizlik, yeri gelince bile bile beş kuruşsuz gezmek, ama şu lanet ekonomiye karşı zerre kadar da olsa direnmektir beyler...