fakir piçken dönen talihim

o akşam ilk defa irem'le dışarı çıkacaktım. tabi ki ceyda'ya söylemedim bu şekilde. akşam beni almamasını arkadaşlarımla dışarı çıkacağımı söyledim. uzun süredir böyle birşey yapmıyordum. ceyda'yla beraber olduktan sonra en fazla 4-5 kere arkadaşlarla dışarı çıkmıştım. böyle birşey yaptığım için gerçekten tiksiniyordum bir yandan kendimden diğer yandan ceyda "paran var mı?" diye sorduğunda kat be kat tiksindim hayatımdan. bu iş olacak mıydı böyle? niye devam ettiriyordum. cevap çok açıktı aslında ama ne ben kabul etmek istiyordum, ne de kabul ettiğim taktirde buna cesaret edebilecek gücüm olacaktı.
gün çok yavaş geçti, akşam olmak bilmedi. iremle taksime gittik beraberce bir taksiye atlayıp. meydanda indik ve içime hayat doğdu adeta, gerçekten yeniden doğmuşum gibi hissettim. yanımda dünyalar güzeli ve tam istediğim gibi bir insan vardı, doya doya eğlenebilecektik. böyle mutlu olduğum anlar, o pis düşünce her fırsatta kemiriyordu beni ve her zaman yaptığım gibi uzaklaştırmaya çalışıyordum. asmalı mescitin girişinden hemen sonra dorockla arasında türkü bar olan cafe-bar'a gitmeden önce aşağılara inip borsadan bişeyler yedik. sonrasında biralar söylendi. sohbet en koyu noktalarına geldi. karşı karşıya değil yanyana oturmuştuk resmen dizlerim dizlerine dokunuyordu. aklımdan ilginç düşünceler geçiyordu, günlüğümde onunla ilgili yazdıklarımı okusa benim olur muydu acaba? benimle yaşar mıydı? bunları düşünürken gözlerine bakıyordum sonra adeta sıçradım çünkü o da benim gözlerime bakıyordu ve susmuştu o ara.. dudaklarımız yaklaştı birbirine ve tatlı bir öpücükle buluştular.