fakir piçken dönen talihim

beyler 2005 yılı hayatımın en güzel yıllarından biriydi. okulun bitmesine artık çok az kalmıştı. istanbul'da beşiktaş yıldız'da ev arkadaşımla kalıyorduk. marmara gsf'de seramik-cam okuyordum. kendi kazanmadığımız parayı çok güzel bi şekilde yiyorduk. ailem zengin değildi çok fazla ama aylık da yeterince yollayabilecekleri kadar iyiydi durumları. okul bitince ne yaparız düşünceleri bizi sıktıkça, biz de içkiye ve diğer değişik mamüllere yönelip kafamızı dağıtıyorduk sürekli. bir sene böyle geçti neredeyse.

sonunda bitirme dönemi yaklaştı, sinir stres, projesidir, sergisidir derken bütün yükler kalktı üstümden ama bu sefer öyle yük kalkmış gibi değildi. sınavlar bitti ama vur patlasın çal oynasın olmuyordu. okul bitti, şimdi ne tak yiyecektik. ev arkadaşım vakit kaybetmeden başvurulara saldırmaya başladı. hemen bir teknoloji mağazasında salak saçma şartlarla çalışmaya başladı. çok kızdım, "oğlum düzgün bi iş bul gir, hayat böyle geçer mi" falan derken, herif döngüsünü kurmuştu bile. az alıyordu, çok çalışıyordu ama ben zaar gibi yatıyordum.

2 haftalığına ailemi ziyarete gittim bu aralarda hiç birşey yapmadan, onlar da inceden alttan alta verince iş güç ayarını iyice çökmştüm. döner dönmez arkadaşımın çalıştığı tarzda işlere başvurdum ama bunlara bile alınmamıştım. arkadaşım iktisat fak. mezunuydu. bu tarz işler için bir disiplini vardı ama ben çok fazla öyle değildim.