lan oglum aşık olamıyorum ben ya

beni ne terkeden oldu, ne boynuzlayan. ama hiç aşık olamadım. hatta aşkın gerçek olduğuna bile inanmıyorum. çünkü bence aşık olmak sırf yanında olduğu için kendini mutlu hissetmek, onunla her şeyi paylaşabilmek, yanında hiç bir baskı altında olmamaktır...

birkaç sevgilim oldu ama hiç bi kızla uzun süreler boyu aynı ortamda kalamıyorum, ruhum daralıyo, kendimi baskı altında hissediyorum. sadece sevgililerimle değil, normal arkadaşlarımla da uzun süre yalnız kalamıyorum.

genel gözlemim ne kadar çekinik olursa olsun kızlar açıldığında her zaman çok konuşur. bu da benim kafamı giber, anlattıkları şeyler de genelde gereksiz detaylar, dertlendikleri şeyler de genelde kafaya takılmayacak aptal aptal şeyler oluyor. kıza moral vermek bile istemiyorum bu saçma şeyi kendine problem ettiği için.

bir de toplumumuzun erkeğe yüklediği bir takım sorumluluklardan dolayı bazen kendin olamıyorsun. mesela hesabı ödemek zorundasın, ya da arkadaşınlayken karnını doyurmak için eşşek eti dürüm yerken kız bi mekana girmek istediği zaman çok para gidecek diye girmemezlik yapamazsın. "ulan madem problem ediyosun ödeme amk" diyenler olabilir. başta hiç sorun olmuyo ödemek, ama sonra kız alışıyo , elini hiç cebine bile zütürmüyo ve o pişkinliği adamı uyuz ediyo.

son olarak cinsellik demeyim de toplum içerisindeyken bi öpücük için, bazen bi sarılmak için bile nazlanmaları yok mu... ulan sevgilimsin bi öpmek istiyorum ona bile naz yapıyosun, kaçıyosun, uyuzluk ediyosun. tabi bunun kaynağı da toplumun kıza yüklediği "göster ama elletme, yoksa kaşar olursun" tarzı düşünceler olabilir.

kız düşmanı falan değilim ama artık aşka inancımı kaybettim.