nereye varacağını bilemediğim bir hayat

yoğun bakımdan çıkardılar normal odaya. ama durum yoğun bakımdakinden de kötüydü tanıdıklarını görünce gülümsüyordu ama hiç konuşmuyordu, konuşamıyordu. yarım yamalak kuracağı bir iki cümlede de dili dolanıyor kelimeleri bile tamamlayamıyordu. en kötüsü ise bana verdiği tepkilerle diğer tanıdıklarına verdiği tepkiler birbirinden farksızdı. bu da beni tanımadığı anldıbına geliyordu kabullenmek istemesem de. ne gecenin ne gündüzün ne tarihin ne saatin farkında olmadan tam 2 hafta geçti ama benim ömrümde çok daha uzun bir zamandı. günden güne daha da kötüleşmişti o 2 haftada ama en azından ayaklarını hissediyordu.2 hafta sonra biraz olsun açılmaya başlamış ve benim oğlu olduğumun farkına varmıştı. bundan sonra sabır ve çalışmaktı. sıfırdan bir çocuğu eğitir gibi eğitmeye başladık, günleri saatleri öğretmeye başladık tekrar. 1 ay sonra vizeler için dönmem gerekti ama bu kafayla gireceğim vizeler tak gibi bitince hemen gelecektim. onu teyzeme emanet ederek çıktım evden.