nereye varacağını bilemediğim bir hayat

mevsimlerden kış yerde yarım metre kar. iki gün önce yağmış, temizlendiği yerlerde de buz var. annem yine yemek yetiştirme derdinde, babam her zamanki gibi giblemez hallerde. takdir aldım baba ! peki oğlum. peki ne amın oğlu ? sanki başımıza bir felaket gelmiş de kabullenir gibi "peki " ne ? bişey al şu 5. sınıfta söz verdiğin bigibleti al en azından. yok amk. ilk dönem bitmiş ben de tatilin verdiği rahatlıkla 5000 in 1 kasetlerimden birni koymuş cuvv cuvvv yardırıyorum. oğlumm hadi markete ! niye lan bu saatte ? babanın karnı acıkmış git ekmek al da gel. lan ne karnı amk saat 10 gitmem de gitmem. baktım olacak gibi değil bir hırsla çıktım ki evden ayaklarım yerden kesiliyor yürürken. bir kaç adım sonra ayaklar kalktı havaya amk. yere bir düştüm ki ayağımın üstüne. kırttt, ayak gitti. ananı gibim kıpırdayamıyorum vuruldum sanki. içime bişey çöktü amk, bi baktık mi altımda mazgal deliği ayağımı kırmışım. seke seke gitmeye çalışıyorum eve, annemden camdan beni gördü ağıtlar yakmaya başladı amk. ben çaktırmıyorum bişey yok diyorum ama basamıyorum üstüne. geldim eve oturdum ama zonk zonk zonk vuruyor amk. neyse dedim ben dayanamıycam artık hastaneye gidelim. babam her zamanki soğukkanlılığında yemeğim bitsin gideriz dedi amk, yerinden bile kalkmadan. o an evlatlık olduğumdan iyice şüphelenmeye başladım amk.