nereye varacağını bilemediğim bir hayat

fizyoterapistten sonra ben de ayaklarına masaj yapıyor biraz olsun yardımcı olmaya çalışıyordum. aradan 2 ay geçmiş ama hiçbirşey değişmemişti. beni okulda sebepsiz ağlama krizleri tutuyor, ders arasında bile eve gitmek yanında olmak istiyordum. masaj yapmak istiyordum, ne kadar çok yaparsam belki o kadar çabuk iyileşirdi. çünkü aksine inanmak istemiyordum. annemin bundan sonra benimle ilgili hiçbir olayda ayakta olamayacağını bilmek bile beni çıldırtıyordu. annem ise her geçen gün biraz daha hayattan bezmiş, biraz daha kendinden bezmiş bir ruh haline bürünüyordu. asıl çöküş buydu. o kendini bırakırsa iş işten geçecekti. ama bir gün öyle bir olay oldu ki ne kadar çökmüş görünse de aslında onun hayata 4 elle sarıldığını anladım.