nereye varacağını bilemediğim bir hayat

dayım geldi şehir dışından ve baktı ki bizimkilerde iş yok, annemi özel hastaneye aldırdı. 1 hafta sonra taburcu olduk ama bir değişiklik yoktu. eş dost akraba bizim eve doluştu. 1 hafta 10 gün geçince de el ayak çekilip ananemle başbaşa kaldık. annemin her türlü ihtiyacını biz karşılıyorduk artık. yerinden bile kalkamıyordu çünkü, bunu söylerken hala içim acıyor ama altından almak zorunda kalıyorduk, ananem de tek başına gücü yetmediği için ben yardım ediyordum. bu duruma düşmek annem için çok büyük bir yıkımdı, bi tarafta annen bi tarafta oğlun bu işi yapıyor ve senin elinden birşey gelmiyor. üstüne üstlük babam hiç bir tedavi araştırmadan öylece eve girip çıkıyor, annanem ona yemek yetiştirmeye çalışıyor. dayım her gün telefonla arıyor ama uzaktan da bir yere kadar. size para gönderdim, babandan hayır yok gidin bir fizyoterapist tutun, işleri halledebilirsem ben de gelicem diyor. babam ise eve gelen fizyoterapistin cinsiyeti dışında hiçbirşeyle ilgili değil. bu adam neye istinaden geliyor, parasını kim veriyor sormuyor bile. ve ben içten içe bileniyorum, senin bininin peşinde gezerken oldu, hem bi taka faydan yok hem de arıza çıkarıyosun diye. ama umrunda değil her zamanki gibi.