pampalar size bi hikaye anlatasım var

aylar böyle geçti gitti. gel diyorum yalvarıyorum.
bir gün olsun diyorum. "olmaz" diyo, "noolur git".
"bırak" diyorum "o şehri". istanbula gel, "bi ev tutarız yaşarız birlikte".
telefonla da konuşuyoruz artık. hergün konuşuyoruz saatlerce.
oturup karşılıklı ağlıyoruz bazen.
"amk diyorum bu hikaye nasıl bu hale geldi".
nasıl yanıp kavrulduk bi anda. sanki doğduğum günden beri hayatımdaydı,
bir kaç ayda öylesine alıştım ki telefondaki sesine.
duymasam ölüyorum. ama haftasonları kocası yanında oluyo.
konuşamıyoruz, geceleri yine o herifin yanında biliyorum.
hayatımda ilk kez anladım amk. şu üçüncü sayfa haberlerinde çıkan
"sevgilisiyle bir olup kocasını öldürdüler" haberlerini.
ölüm o kadar küçülüyor ki insanın gözünde,
birini öldürmek suçmuş gibi gelmiyo insana...