pampalar size bi hikaye anlatasım var

insan buna nasıl inanır ki amk.
hayatım nereden başlamış nereye gelmiş ve ne yaptıysam hep onu düşünerek yapmışım.
"onun beni sevmediğini" düşünerek.
itlik kopukluk serserilik. eylemler, çatışmalar, gözaltılar, dayaklar...
isyankarım çünkü şu gibtimin dünyasında
beni koynuna alıp avutacak bir hatun olmadı hiç,
kim beni sevse ağzına sıçıp terkettim.
düşündüm amk. beni sevdiğini o zaman bilsem, evlenirdim amk onla,
üniversitenin de amk, üniversiteye gitmek bile istemezdim belki.
insan sonsuza dek sevebileceği,
ruhunu ellerine bırakıp dinlenebileceği bir kadın bulduktan sonra ne ister ki hayatta. benim için artık geçti o tren biliyorum.
o tren istasyona bi kere uğramış, ben yanlış tren sanmışım, oysa yıllarca onu beklemişim haberim olmamış.
ananıgibiyim hayat dedim. çocuk felcine, tetanoza, kızamığa karşı bütün aşılarımızı yaptılardı bize küçükken.
ananıgibiyim hayat dedim, bunun bi aşısı yok muydu, yapsaydınız da o zaman ruhumuz böyle hastalanmasaydı...