asosyalliğin sebebi ve kurtuluş yolları

her şey 2008'in nisan ayının 8'inde başladı.

şimdi benim yukarıda verdiğim tarihe kadar mutlu, mesut bi birlikteliğim ve hayatım vardı. aşırı derecede sosyal, canlı, güler yüzlü, esprili, tevazulu, anlayışlı vs. kişiliğe sahiptim. normal insanların iki basamak üzerinde yaşıyordum hayatı. anlamı vardı hayatın.

o kara gün gelene kadardı hepsi. aynı zamanda o kara gün benim doğum günümdü.

arkadaşlardan nice senelere tebrikleri ve hediyeler geliyordu ve daha da mutlu oluyordum. ama bir yanım hep soğuktu.

ufak tefek tartışmalar yaşanan sevdicek aramamış sormamış hatta bir mesaj bile atmamıştı. tabi kötüye yormadım insanlık hâli unutmuştur dedim. bir gün iki gün derken bir haftaya dayandı bu aymazlık. arıyorum telefonlarımı açmıyor, mesaj atıyorum geri dönmüyor. bu beni iyice delirtmeye yetti. daha sık periyotlarla aramaya başladım. açmamakta direniyordu. sonra bir kız çıktı telefona '' o'nu artık arama o seni istemiyor'' demez mi bana. neyse dıbına koyim burası önemli değil onun dıbına koyim ben.

velhasıl-ı kelam ben bu süreçte iyice mal oldum. hiçbir etkinliğe katılmıyor, davetleri cevaplamıyor hatta dışarıda dolaşmak bile istemıyordum. diceksiniz normal bu ayrılık sürecinde bunlar hep olur. dıbına koyim üstünden 2 sene geçti ama hâlâ aynıyım.

gülemiyorum, gezemiyorum önceden insanlarla içli-dışlı olan ben öküz gibi davranıyorum lan. olm bu mallık ben de kalıcı oldu galiba, nası düzelicem lan ben?