içinde başka insanların yaşaması

sanki bundan önce defalarca doğup ölmüş sonra yeniden dirilmiş gibiyim. tanışamadığım kadar kalabalık içim. bazen davranışlarıma anlam verememem ve bazen mantıksız tek bir adım atmamam, dünyanın en mutlu çocukluğunu yaşamış bi özgüvene sahipliğim ve sokakta büyümüş çocuklar gibi hırçınlıkla karışık ezikliğim, müteassıplığın dibine vurduğum zamanlarla ancak bir fahişenin giyeceği kıyafetlere özenmemin paralelliği, "tüm insanlar mutlu olsun barış içinde yaşayalım lütfen ama lütfen"cümlesini kurmaya azmettiren hümanist bi beyne sadece kendini düşünen bir pisliğin kurşun sıkması.. kimliğimi bulamıyorum.. sadece içimdeki kalabalığa o kadar alıştımki yalnızlık midemi bulandırıyor. sadece içimdeki kalabalıktan o kadar bıktımki kendimden kaçıp yalnız kalasım var..