dört şey dicemm inanmıcaksınız

Yillarca icimdeki boslugu bir nebze de olsun dindirebilmek icin gezdim durdum. Tibet’te „erdem nedir?“ sorusunun cevabini bulmak icin dört yil boyunca lüks olarak sadece su ve azicik katik edindim. Kücük bir tapinakta ruhumu olgunlastirip, aslinda erdemin insan denen hamurun öz be öz mayasi oldugunu ögrendim. Icimdeki bosluk yok olmustu; mutluydum; geri döndüm. Erdem nedir artik biliyordum. Erdem insandi. Insansa erdemin ta kendisiydi. Buldugum cevaptan simdiye dek hic tereddüt etmedim. Ama gel gör ki, sen bütün dünyami mahvettin. Actigin bu baslik var ya, Tibet’te gecen yillarimin aslinda sefillik, dogru bildigim cevaplarin aslinda büyük bir yanilgi olabilecegini bana gösterdi. Ben yanilmayi sevmem arkadas. Sen sadece kücük bir pürüzsün ve ben yillarimin bosa gectigini kabul edemeyecek kadar onurlu, dogu felsefesine gönül koymus biriyim. Gene dogu felsefinden kaynagini almis cesitli öldürücü savunma sanatlarini iyi ki de ögrenmisim diye düsünüyorum. Erdem insandir ama kimi zaman insanda da büyüktür. Erdemli savascilar olarak tüm Tibet’e yola düsmüs arkadaslarimla, erdem adina seni törpülemeyi hayatin bir amaci, erdemli olmanin bir zorunlugu olarak görmekteyiz. Yanimizda yetilerle, en yakin zamanda okul cikisina gelecegiz ve erdem denen olgunun son muzafferlikle biten savasini, liseli ergen formundaki bedenine kaziyacagiz. Bu uyariyi erdemli oldugum icin önceden yapma geregi hissettim. Ama kacamayacaksin. Tenefüs zili caldiginda ögretmenler odasina kacmaya calisma. Elbet seni bulacagiz, Belki yarin, belki yarinda da yakin.