toplanın beyler evrenin sonu ve

fakat doğa bilimleri alanında evrenin sonunun kaçınılmaz olduğu ilk olarak 19. yüzyılda entropi yasası ile anlaşıldı. 16. yüzyıla dek hakim olan aristoteles-batlamyus sistemine göre yıldızlar hiç tükenmeyen bir yakıt ile varlıklarını sonsuza dek sürdüreceklerdi. 19. yüzyıla hakim olan galileo ve newton fiziği ise evrenin sonuna dair bir şey söylemiyordu. kant’ın, newton fiziğinin bir uygulaması olan “evrensel doğa tarihi ve gökler kuramı”[27] eserinde yıldız kümelerinin evrimi ilk olarak açıklanmıştı. daha sonra laplace’ın geliştirdiği bu kuram, evrendeki değişimin önemini göstermişti, ama bu değişimin dairesel bir yapıda olduğu da düşünülebilirdi. sonuçta kant-laplace yaklaşımı da evrenin sonu olup olmadığına dair bir veri ortaya koymuyordu. üstelik 19. yüzyılın ilk yarısında formüle edilen termodinamiğin birinci yasası; enerjinin, değiştirdiği formlara karşın, topldıbının hep sabit kaldığını söylediğinden, evrenin sonsuza dek var olacağının bir delili olarak kullanılabilirdi.