meriç

çocukluğumdan aklımda kalan bir mutluluk kırıntısı. insan mutsuz olunca mutlu olduğu zamanları hatırlayıp kendine daha çok acı çektiriyor. tuhaf bir mazoşizm. sen ise her gün istisnasız aklımda olan tek şey sensin. obsesif-kompülsif bozukluğa göz kırpmaktan korkuyorum.
beraber geçirdiğimiz zamanlardan sonra sen kendine bir hayat kurabildin. mutlusun, güzelsin, paran da var. rahatsın. peki ya ben?
fakirim. kendim için para peşinde koşuyorsam neyim. alıştım ulan parasızlığa. o boğucu, sıkıcı ortamlara katlanabiliyorsam tek nedeni ailem. hayata da onlar için katlanıyorum aslına bakarsan. kendime bakmıyorum ulan artık. bakımsız ayının biri oldum çıktım.
mutlu değilim. kendim sağladım bunu aslında.
sürekli okudum, öğrendim. yada öğrendiğimi sandım. belli bir farkındalığa ulaştım. oraya ulaştığımda etrafıma baktım. ve maalesef gördüğüm ilk şey sen oldun. benim sahip olamadığım her şeye sahiptin. bense asosyalin biriydim. hayata gözlerini açtığında ilk gördüğü canlıyı sahiplenen bir hayvan gibi düşüncelerimi senin izinden ayıramadım. ne yapayım.
iyi bir insansın. salaksın falan ama. mutlusun, gülebiliyorsun umursamazca. bense en mutlu gözüktüğüm anda bile içimden kan ağlıyorum.
yapacak bir şey yok artık. dönülmez bir noktadayım sanırım.
korktuğum tek bir şey var biliyor musun. elbette bilmiyorsun beni görmüyorsun bile. her neyse. korktuğum tek şey beni hiç terketmemen. sürekli benimle beraber olman.
ne olur yalnız bırak beni. eğer öldüğümde de aklımda olursan seni asla affetmem.