12 11 2010 beyaz show ziyareti

yastığa sevgilinin kokusu siner ya. aşk kokar, sevda kokar... onsuz geçen gecelerde oymuşçasına sarılır insan yastığa. güzel günlerin, mutlu anların, şen gülüşlerin izleri vardır o kokuda. kötülüklerden uzak, güven dolu, anne kucağı gibi... gel zaman git zaman yastıkta koku azalır, gözyaşlarının oluşturduğu lekeler artar. giden sevgilinin acısı hissedilmeye başlanır, acıtır, tanrıya yalvartır, isyan ettirir, uykusuz bırakır. gidenin dönmeyeceği anlaşıldığında umutsuzluk hasta eder insanı, ayağa kalkacak gücü bulamazsınız, yıkılırsınız. hani "dağ gibi adam yıkıldı." derler ya, aynen öyle. ve herşeyin ilacı olan zaman bu yarayı da kapatır. izi kalır geriye kalpte bu aşkın. uzaktan kulağa çalınan eski bir melodi, sokakta koşturan bir çocuk, menekşe kokusu, pencere önünde uyuklayan kedi, görülen bir rüya, hafif bir meltem... bütün gereksiz, anlamsız ve zamansız şeyler onu hatırlatır size. derinden bir sızı sarar benliğinizi.
insan bir kez aşık olur