bu gece yeni bir hikaye anlatmaya başlıyorum

>>> hala aklımda sibelin öyle şey yapabileceği geçmiyordu. o çocuğu üzmeden ayrılmak için ayak yapıyodur dedim. çünkü o kadar içten ve samimi sarılıyodu ki o kadar sevimliydi ki hayatta yapmaz diyodum. ama sonra o elele tutuştukları an geliyodu ağlayasım geliyodu. sadece tek mesaj atmıştı o gün. "sana anlatmam gereken şeyler var" diye. giblemeiştim. hattımı çıkarıp atıtm daha fazla mesaj istemiyodum çünkü..

bundan 2 gün sonra tekrardan arama ve mesajlar geldi. züt sınıf arkadaşı vermiş mektubu, senin böyle hissettiğini bilmiyordum, gördüklerine inanma seni kullanmadım gibi sözler. artık kırılmıştım gibilmiştim. zaten önceden de aldatılmıştım mk ben nerde hata yapıyorum die kendime suç bulmaya başladım. geceleri gözüme uyku girmez oldu. onun yüzünden çarşıya gidip tramwayla gidiyordum okula görmemek için.