son gece

dünyadaki en taktan şeydir kendi isteğiyle ölmek. kaybedecek hiçbir şeyinin olmaması önemli değildir. çoğumuzun kaybedecek çok şeyi yok. önemli olan kazanabilecek bir şeylerimizin olmasıdır. hiç olmazsa geleceğe dair umut. arkadaşımdı hayatını hep uzaktan izledim. her dönemeçte kontrolü kaybetti. bir kız sevdi kız yüzüne bile bakmadı, üniversiteye gitti okulu bitiremedi, iş başvurularında bulundu biz seni arayacağız dediler. uzun bi süreçti, günden güne eridi. ama her kaybettiğinde daha mutlu oldu. hayatında mutlu olabileceği hiç birşey yoktu ama çok mutluydu.. sanmışız. içten içe kendini yerken, son umutlarını da bitirirken, kendini öldürürken yüzümüze gülüyormuş.. aslında anlamalıydım.. son üç dört gün aşırı mutluydu sebepsiz ve mantıksız. sonra kayboldu ve sonra bulundu.. çok gençti ve cesedi yakışıklı değildi, o filmlerde oluyormuş. ölümün soğuk yüzünü gördüm orada gördüm zor tanıdım.. ve aklıma gelen ilk şey ne kadar güçsüz olduğumuz.. kendisini fazlalık hissediyordu, kendiyle olan savaşını kaybetmişti, gençti, umtsuzdu, mutluydu, arkadaşımdı, mutsuzdu, yakışıklıydı.. yanına hiçbirşey almamıştı sadece bir şey.. bulunduğunda yanında bir şey vardı.. bir şiir kitabı, ahmet arif..

bu da benden sana son saygı duruşu olsun..
evet, ağlamaklı oluyorum, demdir bu.
hani kurşun sıksan geçmez geceden,
anlatamam, nasıl ıssız, nasıl karanlık...
ve zehir-zıkkım cigaram.
gene bir cehennem var yastığımda,
gel artık...

ahmet arif..