sevgilimle ayrılma hikayemi anlatıyorum

--- kavga iyice hızlanmıştı. Ailesine arkadaşlarına olan sinirini benden çıkarıyordu. Beni eleştirdikce egosunu yokseltiyordu.
Sonra "Böyle olmayacak bitirelim" dedi. Başımdan kaynar sular dökülmüştü ama sakinliğimi kaybetmedim. Üzülmüştüm çok. Zor konuşuyordum. "Madem yürütemeyeceksin en küçük birşeyde kıyamet koparcaksın burda bitsin" dedim. Onu evine zütürüyordum ama yolda neşeli neşeli konuşuyordu hep gülüyordu. Sinirimden kafayı yiyecektim. Birisi trafikte laf falan atsa bütün hıncımı ondan çıkaracaktım amk.

Tam evinin önüne gelmiştik ayrılcaktık. sarılırken ona son cümlemi söyleyecektim. Cümleyi söylemeye başladım.
"SENi SEVEBiL... " cümleyi tamamlayamadım boğazıma tıkandı. sevebilirdim diyemedim Ağlayacaktım amk. Hemen arkamı dönüp uzaklaştım yanımdan. O ise donup kalmıştı