biri bana pink floydu anlatsın

valla baştan diyim enstrüman çalabiliom diyen biri değilim. ha, kimsenin yanında kolay kolay pink floyd dinliom da diyemem. zira pink floyd dinliorum demek, o adamlarla büyümüş, abilerime ablalarıma hakaret olur. (not: liseli değilim ama o pink floyd dönemlerinde yoktum) bu adamların nesi var diye sormuşun söyliyim. cemal süreya diye bi şair vardır belki biliosundur. bilmiosan şöyle özet geçem; o kadar anlam yüklü ama bir o kadar da anlaşılmaz şiirler yazar ki, her okuyan farklı sonuçlara varır, hayal dünyalarında gezdirir insanı. işte pink floydda bunu notalarla, sözlerle yapar adama. sözleri okudun mu bi tak anlamazsın ya da bir müzisyen olarak notalara gamlara baktığında veya daha da derinde fona eklenen sesleri dinlediğinde bir anlam veremezsin. ama işte o adamlar müzikal dehalıklarını öyle kullanmışlar ki bizimle taşşak geçer gibi her takun altında bir anlam var. echoes şarkısında pompei deki taştan insanların seslerine ithafen fondaki hayaletimsi sesler; high hopes'un arkasında çalan çan seslerinin ölüm kavrdıbını akla getirişi, comfortably numb'ın solosunun bile hızlı sıfatından ziyade uyuşuk bir yapıya sahip olması ve daha ne örnekler... adamlar bunları düşünmüş, yaşamış ve hissetmiş... bir müzisyenden ya da bir sanatçıdan daha fazlası beklenemez zaten.. müziğini sevsek de sevmesek de adamların deha olduğu gerçeğini tartışamayız. zaten pink floydu herkes anlayabilseydi, adamlar pink floyd olamazdı. tabiri caizse biraz yüksek seviyeye hitap ediyorlar.